Even voorstellen…
We doen het dagelijks. Je doet het met eten, kleding of je haar. Ik veranderde van baan, branche en levensstijl. Begon aan een studie en… nam ontslag bij het bedrijf waar ik al 8 jaar lang met liefde en plezier werkte.
Even voorstellen:
Ik ben Kim, The Family Doctor’s assistente in opleiding. Een bezig bijtje van 31 jaar jong en moeder van een peuter. En tot op 1 jaar geleden, stond ik nog te flaneren op een bloedheet terras met gezellige mensen die het leven vierden en proostten met elkaar. Liep ik meer dan 12km op een minimaal 10 uur durende werkdag en was ik geen feestdag thuis, maar met passie aan het werk. Ik ben een gastvrouw in hart en nieren en mensen ontzorgen en het naar de zin maken is mij op het lijf geschreven.
Nu zit ik ineens op m’n gat, in de airco en krijg ik dagelijks mensen te spreken die allemaal op een hele andere manier iets van mij nodig hebben. Het is nooit te laat om te gaan doen wat je leuk vindt, knopen door te hakken die je eng lijken en dan te leren dat dit eigenlijk best uitdagend kan zijn.
Even terugspoelen naar maart 2020; de voorbereidingen voor onze dochters eerste verjaardag zijn in volle gang. Over een maand wordt ze 1. Springkussens, schmink, ballonnenboog.. niets was te gek. Feestjes organiseren kan je wel aan mij over laten. En eerlijk; de eerste verjaardag van je kind (want ja, ik weet dat zij er later niks meer van weet) is voor de ouders toch wel heel bijzonder. Tot dat onze MP besloot het land op slot te doen. Geen visite, geen verjaardagen, geen horeca.
-crap-
Die verjaardag vierden we met zijn drietjes thuis. Met veel Face-Time gesprekken en cadeautjes die werden neergezet bij de deur. We hoefden geen vrij te nemen van ons werk, want de horeca was dicht. Maar die lockdown duurde wel langer dan we dachten en zoals met bijna alles, gaven we er toch een positieve draai aan: we waren veel meer thuis met onze dochter. Geen avonden meer weg, zelf samen met haar eten, haar zelf voorlezen en op bed leggen. Dat smaakte naar meer en een zaadje was geplant.
Die zomer mochten we op werk voorzichtig weer buiten op het terras open en 4 weken later ook binnen. Wel met veel aanpassingen, maar alles went.
Alleen dat onderbuikgevoel, dat ik in de avonden/weekenden weer weg van huis was, niet. Dat wende niet meer. Er moest iets veranderen. Dat gebeurde ook: we gingen weer op slot voor lockdown 2. Die langer duurde dan de eerste. En voor het eerst bekroop mij het gevoel: ‘Wat als?’
Wat als ik iets anders ging doen, wat zou dat dan zijn? Hoe zou mijn leven en dat van mijn gezin er dan uitzien? Zie ik dan mijn man nog wel (die ook in de horeca werkt) of is het alleen nog maar ‘hoi en dag’? En hoe oud was mijn moeder eigenlijk toen ze zich liet omscholen tot doktersassistente?
Al deze vragen en nog veel meer hielden me steeds meer bezig…en dan de horrorberichten op het nieuws over de zorg die zich kapot werkte met de pandemie. Ik wilde ook iets zinvols doen! Langzaam begon zich de puzzel te vormen, alleen moest ik hem zelf nog leggen.
De vragen die mij bezighielden gingen ook rond in mijn familie. Zo sprak mijn moeder haar zorgen hierover uit op haar werk; een huisartsenpraktijk, vlak bij mijn huis. Ik ken de praktijk als mijn broekzak, ik ben er zo goed als opgegroeid aangezien zij hier al ruim 20 jaar werkt. Ik heb als puber zelfs opgepast op de kinderen van de huisarts. Echt een ‘ons kent ons’ formule. Ze vertelde open en eerlijk over mijn gevoelens en over het meer thuis willen zijn in de avonden en weekenden. En aangezien de 2 huidige assistentes allebei naar hun pensioen toe werken, had de huisarts de oplossing: ik word zijn nieuwe assistente.
De vraag werd gesteld, en ik twijfelde geen seconde. Ik riep volmondig ‘ja dàt wil ik!’
En wat ik nog meer wil, is jullie mijn verhaal vertellen, over het werk van een doktersassistente, die midden in de opleiding zit. Maar ook van iemand die niets medisch kon vertellen behalve het verschil tussen een pleister en een verbandje, die zichzelf nu blijft verbazen over hoe makkelijk nieuwe informatie blijft hangen wanneer je je ervoor openstelt. Over het reilen en zeilen in en rondom een huisartsenpraktijk en de opleiding die erbij komt kijken.
Lezen jullie met me mee?
