Tijd voor actie.
Yes! Hier keek ik toch wel heel erg naar uit, een beetje actie in de tent!
Ik mocht assisteren bij mijn eerste ingreep. Maar voordat ik je ga vertellen wat en hoe, gaan we even een stukje terug.
De opleiding ‘Doktersassistente niveau 4’ bestaat uit vier onderdelen. Namelijk:
- De bijvakken (Nederlands, Engels, Rekenen)
- De modules op school
- BPV (praktijk opdrachten en examen)
- De aftekenlijst
Nou die laatste, daar gaan we vandaag wat verder op in.
Ik ben zelf iemand die met plezier kijkt naar operaties op tv. Bloederige horrorfilms? Noem ze maar, ik heb ze gezien. Nu weet ik heus wel, dat dat allemaal hartstikke nep is. Maar er zijn ook genoeg mensen die er niet naar kunnen kijken (sorry manlief). Ik ben er gek op en kon dan ook niet wachten om eens flink aan de slag de gaan met die lijst.
Hierop staat bijvoorbeeld ook het zetten van injecties; dat lieten ze me hier al vrij snel proberen. En je vergeet nooit je eerste; ik voelde meteen een adrenaline shock. Ik vond het vooral leuk dat dit werk niet alleen bestaat uit achter een bureau/computer zitten, maar dat je ook met mensen werkt tijdens een assistentenspreekuur..
En hoe vaker je het doet, hoe makkelijker (straks in november gaan we de hele dag griepprikken zetten en dan zit ik er wel lekker in denk ik).
Als ik iets leuk vind om te doen, dan ben ik een soort haai. Ik zwem rondjes rondom mijn prooi tot ik er eentje zie die ik grijpen kan. Zo zit ik nu dus aan de telefoon. Als er iemand belt met iets dat op mijn aftekenlijst staat, plan ik die in op dagen dat ik aanwezig ben en mee kan kijken, of op momenten dat ik ze zelf kan doen.
Zo heb ik mijn lijst dus uitgetypt, geprint en opgehangen onderaan het computerscherm van onze huisarts, arts in opleiding en mijn eigen beeldscherm. Zodat mijn collega-assistente ook ziet wat ik allemaal gedaan moet hebben en rekening met mij kan houden met inplannen.
De eerste keer dat ik geroepen werd om mee te kijken was op een dinsdag, eind van de ochtend. Ik wilde maar al te graag. De huisarts ging een atheroomcyste op het hoofd van een jonge vrouw verwijderen. Ik had mij eigenlijk van tevoren moeten inlezen, wat het nu eigenlijk precies was dat hij ging doen. Want ik had werkelijk geen flauw idee.
Zo stond ik dus toe te kijken langs de zijlijn hoe het hoofd van mevrouw werd geïnjecteerd met verdovingsvloeistof (nog niet zo spannend, had ik zelf ook wel durven doen) en hoe er een kleine incisie gemaakt werd over een bultje op haar hoofdhuid. So far, so good.
Tot het moment kwam dat hij de cyste heel langzaam blootlegde en aan mij toonde. Op dat moment dacht ik nog: ‘Oh ziet dat er zo uit. Goh, misschien moet ik er even bij gaan zitten, ik zie wat korrelig’.
En vlak daarna riep ik mezelf tot orde: ‘Kom op, wat moet die mevrouw dan niet denken als jij moet gaan zitten of weglopen om iets wat we bij haar aan het doen zijn?!’
De gastvrouw in mij vond dat zo ongehoord, dat ik een paar keer met mijn hoofd schudde en mezelf dwong om verder te kijken.
Tevergeefs, want ik voelde mezelf nog een verwoede poging doen de muur naast me vast te pakken wat uiteraard zinloos was.
Terwijl de arts inmiddels was begonnen met het hechten van de patiënt, stortte ik achter hem langs ter aarde. Ik hoorde in de verste verte een enorme pest-klap! Ik dacht nog: ‘wat een herrie…’
Nou, dat was ik dus.
Daarna? Niks. Voor mijn gevoel lag ik heeeeeerlijk te dromen. Alsof ik er al uren lag.
Dit bleek achteraf nog geen 20 seconden geweest te zijn. Alleen toen ik een keiharde schreeuw van mijn naam hoorde, werd ik weer wakker. Ik vroeg waar mijn dochter was, want daar had ik net zo lekker over liggen dromen.
Ik hoorde een opgeluchte lach: ‘Weet ik veel, bij een oppas ofzo? Maar hoe is het met je tanden?’
Waarna er langzaam dingen terugkwamen. ‘Mijn tanden? Hoezo? Mijn neus; die doet pijn!’
Weer die lach. ‘Jaaaaaa, daar moet ik zo wel even iets mee. Maar blijf nog maar even rustig liggen, ik hecht eerst even onze patiënt verder af, en daarna jouw neus’
En zo zie je maar, ik ben soms hardleers. Wat ik nu weet en toen nog niet;
Sap-vasten was geen goed ontbijt. Nu niet, nooit niet.
En ook; weglopen of gaan zitten tijdens een ingreep is geen schande. Grenzen durven aangeven of toegeven dat je iets even niet trekt is alleen maar dapper. En als ik me dat eerder had gerealiseerd scheelde het een hoop rompslomp. Dan zou het spreekuur niet zijn uitgelopen en had ik nu geen gebroken neus.
