Mijn eerste werkweek
Nadat ik met mijn collega’s uit de horeca een zwaar gesprek had gehad (waarbij er veel tranen vloeiden), die ik inmiddels ook als familie beschouw, was het eerst tijd om te ontgiften. Na 8 jaar lang een routine te hebben gehad met werkzaamheden die ik mij helemaal eigen had gemaakt, moest ik even landen. Het voelde als een rouwproces. Eerst veel huilen, daarna ontkenning, twijfel en vervolgens een groeiend enthousiasme voor mijn nieuwe uitdaging. Ik nam anderhalve week vrij voordat ik begon in de huisartsenpraktijk. Dit voornamelijk om het ene proces goed af te sluiten, zodat ik volledig open zou staan voor het nieuwe. Uiteraard ook om te wennen aan het nieuwe ritme. Want half acht in de ochtend de deur uit was toch wel iets anders dan ’s nachts thuiskomen. Het betekende; vroeg m’n wekkertje zetten, nadenken over lunchpakketjes meenemen en ontbijten… Ook iets wat ik normaal pas deed nadat ik uuuuuuuren wakker was (na het uitslapen). Maar ontbijt meenemen leek mij niet handig; met een volle mond kauwen als de telefoon roodgloeiend gaat. Nee, dat werd ‘m niet dus zou ik voortaan ’s ochtends vroeg ontbijten. Het leukste had ik voor het laatst bewaard; nadenken over het avondeten. Want dat ging ik vanaf nu ipv af en toe, iedere avond met mijn dochter thuis doen in plaats van merendeels op werk.
Ik was niet zenuwachtig voor mijn eerste werkdag. Misschien omdat ik eigenlijk altijd al wekelijks binnenliep om mijn moeder een kus te geven tijdens haar werkdag en gezellig een kopje koffie mee te drinken. Iedereen die er werkt ken ik al jaren, dus ik hoefde mij niet voor te stellen op mijn eerste dag.
Ik werd lief toegelachen: ‘Daar is ze dan eindelijk!’ Kreeg een dikke knuffel van mijn moeder en de andere assistente en kreeg een prachtige bos tulpen. Mijn lievelings-thee was gekocht en ik kreeg mijn eigen koffiemok. Alsof ik in een warm bad stapte, zo hartelijk werd ik ontvangen. Ik wilde nu al nooit meer weg.
Voor mijn komst in de praktijk, was er een ‘meeluister’ headset gekoppeld aan de koptelefoon van de assistente. Zo konden de patiënten die belden, mij niet horen, maar ik hen wel. Heel handig, maar waar het over ging? Dat ging mij de pet te boven. Ik hoorde in een rap tempo verschillende medicatie-namen, doseringen en vragen daarover voorbijkomen. Nou, schiet mij maar lek. Ik had geen flauw idee. Maar leuk is het wel om te mogen leren en mee te mogen luisteren met mensen die hun vak verstaan. Dat wanneer jij belt met een klacht, zij precies weten wat ze aan je moeten vragen, mensen op hun gemak stellen of gewoon een luisterend oor kunnen bieden.
Mijn aandacht werd ook meteen getrokken naar wat er allemaal voor mijn neus gebeurde op het scherm. Computers! Die snap ik wel. Ik keek naar waar er geklikt, getypt en gescrold werd. Dit moest lukken. Dus ik dacht, laat ik me daar dan even op focussen. Zodra ik het computersysteem onder de knie heb, zien we vanuit daar wel verder. Per slot van rekening snapte iedereen hier ook dat ik uit de horeca kwam en dat alles bij mij in kleine stapjes gedaan moet worden.
Zo ging ik dus in de namiddagen aan de slag met een oefenprogramma van ons HIS (Huisartsen Informatie Systeem). Zo kreeg ik een uitleg, die stapsgewijs alle aspecten doorliep. Makkelijk, snel en overzichtelijk. Na 1 week had ik het onder de knie en voelde ik me al een klein beetje minder hulpbehoevend.
En dan de receptenlijn; nog zo’n voorbeeld van iets waar ik wel mee kon beginnen. Het is net als met het opnemen van een bestelling aan tafel, terwijl er net een nieuwe kaart is ingegaan: gewoon luisteren naar wat ze tegen je zeggen. Ook al heb je geen idee wat het is: letterlijk overnemen en bestellen. Later gaan we wel uitzoeken wat het is. Maar wàt een moeilijke namen allemaal!
(voor iedereen waarvan nu de nekharen overeind gaan staan: relax, ik werd constant gecontroleerd, door eerst de assistentes en daarna nog eens door de huisarts, en ja ik keek ook naar de contra-indicaties die als pop-up verschijnen en ook naar de datum tot wanneer patiënten nog medicijnen zouden moeten hebben) 😉
Ik genoot! Ik leek soms wel Inspector Gadget (joe ik stam af uit de jaren 90). Als mensen de geboortedatum niet vermelden en ze heten bijvoorbeeld van der Zalm, is dat dat Salm of Zalm? Weet je hoeveel mensen zo heten? Of de Bruin?! Is dat dan met U I J ? Of weer met UY? Oh oh oh, de mogelijkheden zijn eindeloos en ik verveel mij nog geen seconde.
